Na het
feest van gisteren was iedereen weer mooi op tijd
om te vertrekken naar Santiago de Cuba. Eén van de
langste reizen, namelijk 340 kilometer. Waarvan de
eerste kilometers over een mooie brede snelweg,
maar daarna weer over smalle binnenwegen vol met
kuilen en gaten.
Eerste stop was natuurlijk de koffiestop langs de weg. Hier konden we op ons gemak even een bakkie doen.
Vervolgens weer de bus in, op naar de tweede stop, de lunch. Het vlakke land rond Camageuy laten we nu achter ons en wordt zo langzamerhand bergachtiger. Het wordt ook allemaal een tikkie minder groen. Zo aan de zuid-oost kant van Cuba is de lucht minder vochtig, en dat merk je ook. Buiten de bus transpireer je net even minder.
Steeds weer verbazen we ons over de wijze waarop mensen hier worden vervoerd. Staand in een laadbak van een vrachtwagen, soms open, soms gesloten. Dat moet je in Nederland eens voorstellen.... Ook het wachten op vervoer is uniek hier. Mensen staan langs de kant van de weg in groepen te wachten tot iemand ze mee kan nemen. Of staan te wapperen met bankbiljetten om aan te geven hoeveel ze voor een ritje willen betalen. Je weet dus nooit of en hoe laat je op je werk komt, of weer thuis bent. Maar de Cubanen zitten daar niet echt mee, zo lijkt het wel.
Na de lunch in een rustig stadje (pizza en spaghetti, weer eens wat anders) rijden we weer verder door het mooie landschap. Plots zien we dat er machinaal suikerriet wordt geoogst. Dus hup, de bus langs de kant en wij als een stel Japanners op een rij foto's maken. En heet dat het was zo in de zon. Je begrijpt ineens waarom die Cubanen wel werken, maar dit in hun eigen tempo doen. In deze hitte wil je ook niet hard werken. Na deze ongeplande stop zijn we weer verder getogen, op naar de volgende ongeplande stop. Want, in de bergen (waar de temperatuur heel aangenaam is) stond een een kraampje langs de kant van de weg, zoals je wel meer ziet. Hier verkopen boeren fruit. Zijn we even gestopt om fruit te kopen en foto's te maken. Van alle vruchten die er lagen waren de bananen bekend, voor de rest allemaal onbekende vruchten. Lekker en vies....
De auto's hier in Cuba zijn allemaal oud, op een enkele taxi en overheidsauto na. De vrachtwagens zijn net iets minder oud. En daar komt me uit al die vrachtwagens toch een partij rook, werkelijk niet te geloven. Het is maar goed dat Cuba het verdrag van Kyoto niet heeft ondertekend, anders lag het bedrijfsleven hier onmiddellijk plat. Kees heeft een aardige foto gemaakt van een vrachtwagen met een beetje extra uitlaatgassen.
Wat je hier ook overal ziet zijn borden langs de kant van de weg met teksten over de revolutie. Hoe goed dat wel niet allemaal geweest is. De data 26 juli en 28 september zie je minstens 1x per 10 kilometer wel langskomen. Samen met afbeeldingen van alle belangrijke personen die een rol hebben gespeeld in de revolutie. Net als dat je overal op gebouwen afbeeldingen van Che Guevara ziet. Maar ja, die afbeeldingen en borden zijn natuurlijk geplaatst door de overheid. En als je je hele leven deze teksten en figuren ziet, zonder dat je weet wat er nog meer in de wereld speelt, dan is het niet onlogisch dat nog zeker tweederde van de bevolking hier achter de revolutie en het huidige bewind staat.
Rond 17:00 komen we aan in Santiago de Cuba. Best een drukke stad, als je het vergelijkt met andere plekken. Is dan ook de tweede stad na Havanna. We zitten in een redelijk simpel hotel (zoals alle hotels overigens. En waar ook niets helemaal goed werkt, er is altijd wel iets. Water wat net niet warm genoeg wordt, wasbak zonder stop, deuren die niet dicht willen enz. Hetgeen overigens wel charme heeft, en waar je je in een land als Cuba heel gemakkelijk bij neerlegt). Na het inchecken de koffer naar de kamer en dan eventjes bij het zwembad (die hebben ze dan weer wel) zitten een drankje te drinken. Bij na iedereen denkt er zo over, we zitten binnen no time met een grote groep te borrelen. En dan krijgen we toch een regenbui.... Gelukkig zitten we onder een afdak, maar ja, ook dat is niet perfect want her en der regent het door het dak heen. Op enig moment zitten we dan ook in een bijzonder vreemde opstelling, omdat iedereen een droog plekje zoekt.
Tania heeft voor de avond weer een restaurant geboekt, in navolging op de gezelligheid van gisteravond. Deze keer gaat iedereen mee. Helaas zitten we nu in twee ruimtes aan losse tafels, in overigens één van de exclusiefste restaurants in Santiago de Cuba. Uiteraard is er weer live muziek, en smaakt het eten weer prima. En vloeit de drank weer rijkelijk. Ook naar dit restaurant zijn we met de bus gegaan. Een beetje overdreven we, het is nog geen 5 minuten rijden met de bus. We hadden dit gemakkelijk lopend kunnen doen.
In het restaurant heeft Gea de aanzet gegeven tot een nieuwe Cubaanse revolutie, een digitale deze keer. Gea heeft namelijk uitgebreid met Tania en de chauffeurs gesproken over de digitale mogelijkheden bij ons zoals draadloos internet, wat vrij toegankelijk is. En dit gedemonstreerd met de iPhone van Kees, een gadget wat echt helemaal geweldig was. Want de mobiele telefoons die ze hier hebben lagen bij ons 7 jaar geleden in de winkels.... Dus als er een nieuwe revolutie aankomt, weten we wie de aanstichter is. Krijgt ze misschien ook wel een eigen plein met een beeld erop in Santiago...
Terug in het hotel nog even een afzakkertje bij het zwembad, en dan vlug ons bedje in. Morgen gaan we een tour door Santiago doen.
Eerste stop was natuurlijk de koffiestop langs de weg. Hier konden we op ons gemak even een bakkie doen.
Vervolgens weer de bus in, op naar de tweede stop, de lunch. Het vlakke land rond Camageuy laten we nu achter ons en wordt zo langzamerhand bergachtiger. Het wordt ook allemaal een tikkie minder groen. Zo aan de zuid-oost kant van Cuba is de lucht minder vochtig, en dat merk je ook. Buiten de bus transpireer je net even minder.
Steeds weer verbazen we ons over de wijze waarop mensen hier worden vervoerd. Staand in een laadbak van een vrachtwagen, soms open, soms gesloten. Dat moet je in Nederland eens voorstellen.... Ook het wachten op vervoer is uniek hier. Mensen staan langs de kant van de weg in groepen te wachten tot iemand ze mee kan nemen. Of staan te wapperen met bankbiljetten om aan te geven hoeveel ze voor een ritje willen betalen. Je weet dus nooit of en hoe laat je op je werk komt, of weer thuis bent. Maar de Cubanen zitten daar niet echt mee, zo lijkt het wel.
Na de lunch in een rustig stadje (pizza en spaghetti, weer eens wat anders) rijden we weer verder door het mooie landschap. Plots zien we dat er machinaal suikerriet wordt geoogst. Dus hup, de bus langs de kant en wij als een stel Japanners op een rij foto's maken. En heet dat het was zo in de zon. Je begrijpt ineens waarom die Cubanen wel werken, maar dit in hun eigen tempo doen. In deze hitte wil je ook niet hard werken. Na deze ongeplande stop zijn we weer verder getogen, op naar de volgende ongeplande stop. Want, in de bergen (waar de temperatuur heel aangenaam is) stond een een kraampje langs de kant van de weg, zoals je wel meer ziet. Hier verkopen boeren fruit. Zijn we even gestopt om fruit te kopen en foto's te maken. Van alle vruchten die er lagen waren de bananen bekend, voor de rest allemaal onbekende vruchten. Lekker en vies....
De auto's hier in Cuba zijn allemaal oud, op een enkele taxi en overheidsauto na. De vrachtwagens zijn net iets minder oud. En daar komt me uit al die vrachtwagens toch een partij rook, werkelijk niet te geloven. Het is maar goed dat Cuba het verdrag van Kyoto niet heeft ondertekend, anders lag het bedrijfsleven hier onmiddellijk plat. Kees heeft een aardige foto gemaakt van een vrachtwagen met een beetje extra uitlaatgassen.
Wat je hier ook overal ziet zijn borden langs de kant van de weg met teksten over de revolutie. Hoe goed dat wel niet allemaal geweest is. De data 26 juli en 28 september zie je minstens 1x per 10 kilometer wel langskomen. Samen met afbeeldingen van alle belangrijke personen die een rol hebben gespeeld in de revolutie. Net als dat je overal op gebouwen afbeeldingen van Che Guevara ziet. Maar ja, die afbeeldingen en borden zijn natuurlijk geplaatst door de overheid. En als je je hele leven deze teksten en figuren ziet, zonder dat je weet wat er nog meer in de wereld speelt, dan is het niet onlogisch dat nog zeker tweederde van de bevolking hier achter de revolutie en het huidige bewind staat.
Rond 17:00 komen we aan in Santiago de Cuba. Best een drukke stad, als je het vergelijkt met andere plekken. Is dan ook de tweede stad na Havanna. We zitten in een redelijk simpel hotel (zoals alle hotels overigens. En waar ook niets helemaal goed werkt, er is altijd wel iets. Water wat net niet warm genoeg wordt, wasbak zonder stop, deuren die niet dicht willen enz. Hetgeen overigens wel charme heeft, en waar je je in een land als Cuba heel gemakkelijk bij neerlegt). Na het inchecken de koffer naar de kamer en dan eventjes bij het zwembad (die hebben ze dan weer wel) zitten een drankje te drinken. Bij na iedereen denkt er zo over, we zitten binnen no time met een grote groep te borrelen. En dan krijgen we toch een regenbui.... Gelukkig zitten we onder een afdak, maar ja, ook dat is niet perfect want her en der regent het door het dak heen. Op enig moment zitten we dan ook in een bijzonder vreemde opstelling, omdat iedereen een droog plekje zoekt.
Tania heeft voor de avond weer een restaurant geboekt, in navolging op de gezelligheid van gisteravond. Deze keer gaat iedereen mee. Helaas zitten we nu in twee ruimtes aan losse tafels, in overigens één van de exclusiefste restaurants in Santiago de Cuba. Uiteraard is er weer live muziek, en smaakt het eten weer prima. En vloeit de drank weer rijkelijk. Ook naar dit restaurant zijn we met de bus gegaan. Een beetje overdreven we, het is nog geen 5 minuten rijden met de bus. We hadden dit gemakkelijk lopend kunnen doen.
In het restaurant heeft Gea de aanzet gegeven tot een nieuwe Cubaanse revolutie, een digitale deze keer. Gea heeft namelijk uitgebreid met Tania en de chauffeurs gesproken over de digitale mogelijkheden bij ons zoals draadloos internet, wat vrij toegankelijk is. En dit gedemonstreerd met de iPhone van Kees, een gadget wat echt helemaal geweldig was. Want de mobiele telefoons die ze hier hebben lagen bij ons 7 jaar geleden in de winkels.... Dus als er een nieuwe revolutie aankomt, weten we wie de aanstichter is. Krijgt ze misschien ook wel een eigen plein met een beeld erop in Santiago...
Terug in het hotel nog even een afzakkertje bij het zwembad, en dan vlug ons bedje in. Morgen gaan we een tour door Santiago doen.
Unable to Launch Flash Player
This message is being displayed because the browser was unable to load the Flash Player required to display this content.
There are several possible causes for this;
- Your current Flash Player is outdated or it is not installed on your system. Download the latest Flash Player.
- Your browser does not have JavaScript enabled, this is required to load the Flash content.
- The Theme file used to generate this site may be missing the required JavaScript to launch the Flash player.
10 april 2008 - dag 8 van de reis.